Mehmet Hayri Yıldırım-Kişisel Gelişim,Yaşam ve Aşk Yazıları

Ben hep sabaha karşı sana mesaj atardım. Hep sabaha doğru resimlerine bakardım. Ve hep sabaha yakın saatlerde şuan olduğu gibi içimdekilerimi yazardım. Sabaha karşı yazmak zor bilirmisin? Çünkü gökyüzünde bakarak yazabileceğin ne bir yıldız ne de Ay görürsün. Güneş zaten doğmamıştır o saatlerde. Ve sen sadece uyumama sebebin olan birini düşünürsün. Ona yazarsın. Ağlarsın bilir misin.? Hem de hıçkıra hıçkıra gözyaşı dökersin. Dürüst ol dedin hep. Dürüst olmak gerekirse bende ağladım ve ağlıyorum. Senin benim hayatımda olamama ihtimalin yüzünden. Ama bir ihtimal var aynı gökyüzünde farklı hayaller içindeyiz. Bir umut sevdiğimi hissetsen. Yazdığım şiirleri sahiplensen diyorum. Sana yakışır çünkü ezberlediğin şiirlerimi mırıldanmak bir hüzünlü şarkının sonunda çalan melodinin yanında. Sana yakışır sesimi duyduğunda gözyaşıyla tebessüm etmek. Nerdesin hayalim…? Gel hayallerimi alıp kaçalım buralardan. Gidelim gözlerine özgürce bakabileceğim papatya bahçelerine. Ben diyorum ki göz...

Mevsim hüzün, aylardan umut. Günlerden sabır. Yalnızlığımın baş harfini yazdığım caddelerin kaldırımlarında mutluluk aramak gibi bir şeydi hayat. Sessiz bir kitabın arka yüzü gibiydi yaşantım. Anlamlı ve kısa. Çok şey var ama zaman yok gibi bir şey. Elimi tutan bir dal sigaram var bir adet kırık dökülmüş avuçlarımda taşıdığım saçlarım var. Kırık hayallerim, kırık aşklarım, yarım hikayelerim. Ve öyle işte . Sadece sana ait olduğunu düşündüğün bir yıldız vardır. Lakin senle farklı hayalleri kurarak aynı yıldıza dilek tutan hüzünlerce insan var. Mutluyuz değil mi? Olalım. Mutlu olalım aşık olalım yakalım sigaraları atmaya kıyamadığımız resimleri atalım ama asla hayattan kopmayalım. Sarılıp veda etmek isterim mesela aşık olupta kavuşamadığım tüm mutluluklara. Şimdi sarıldım kokusunu içime çektim evet biraz duygulandım ama bu mutluluk değildi. Hayal kırıklığı kokuyordu , evet bu oydu. İstemiyorum seni ey hüzün.!! Git hayatımdan git karanlığımdan git aşklarımdan . Gelme boynuna tebess...

Sarmaya başladım yaralarımı kış gelmeden bir yaz günü akşamüstü. Sararmaya başlamadan yapraklar,çabaladım,koştum ve iyileşmeyi bekledim gün batışının tenime verdiği tozlu hisle birlikte. İyileşmedim iyileşemedim. Ne yaptıysam ben olamadım, dik duramadım ,korktum ve yol alamadım. Griye döndü gözlerim yanan bir hayattan kalan kül gibi. Rengimi tutukladı hayat. Tutuklu kalmak isterken ve umutlarımı sarmama fırsat vermedi hayat. Beni kışa yaklaştırdı