Rengimi Tutukladı Hayat

Sarmaya başladım yaralarımı kış gelmeden bir yaz günü akşamüstü.
Sararmaya başlamadan yapraklar,çabaladım,koştum ve iyileşmeyi bekledim gün batışının tenime verdiği tozlu hisle birlikte. İyileşmedim iyileşemedim. Ne yaptıysam ben olamadım,dik duramadım ,korktum ve yol alamadım. Griye döndü gözlerim yanan bir hayattan kalan kül gibi.
Rengimi tutukladı hayat.
Tutuklu kalmak isterken ve umutlarımı sarmama fırsat vermedi hayat. Beni kışa yaklaştırdı
ilk olarak kalbimi hayallerimden soğuttuğu günden beri. Üşüyorum ben. Ben iyileşemedim. Rengim yok benim hayallerimden alırım ben rengimi. Ben bazen gökyüzü gibi mavi, sonbahar gibi sararıyordum.
Benden rengimi aldı hayat. Oysa ben griye bile razıyken. Ne bir hayal bıraktı içimde zaman ne de görebileceğim çocuksu bir rüya var artık. Yaşamayı şarkılara bağladığımda oluyor artık. 
Ama ben umutlarımı kaybettim. Sonsuz yaşamak istiyorum bahanesiyle ölmek geliyor bazen içimden.
Sonra....
Sonra bir umut diyorum, belki diyorum.
Ben yaşamayı seviyordum bendeki hayat zindan oldu oysa son kaç yıldır. Kelebeklerde mutlu değil bir günlük yaşamaktan ama ölümü bilmeden yaşamayı biliyorlar. En azından benden daha çok hayatı seviyorlar.
Sahi ölüm ne zaman konuşacak ruhumla,ne zaman kışımı sona erdirecek bir ayaz sabahı.
Ben her şeyimi kaybettim,umudumu,rengimi,dengimi,çocukluğumu,huzurumu kaybettim ben.
Güneşin batmasını bekliyorum şimdi. Belki bir umut tutuklu kalan rengim bana gülümser.
Mutlu değilim şimdilerde sende tadacaksın hüzünü bir gün rengini kaybedince.
Kaybedince her şeyini..
                                             Mehmet Hayri Yıldırım