Avucum Bir Bulut Dolu Deste

Başlamak gerekir bir yerden hayata. Tıpkı benim şu an bunları yazmaya başladığım gibi. 
Üşenmeden ,çekinmeden,korkmadan ve ciddiyetle. Başlamak lazım umut mezarlığında umut definesini arayan bir çocuk gibi. Sahi neydi değerli olan hayatta?
Bir avuç dolu mutluluk mu yoksa bir bukle umut mu? 
Sayamayacağın kadar umut topladım ve deste deste mutluluk koydum yüreğimin bir yanına. Başkaları mutluluk üzerine şarkı söylerken ben hala sözleri olmayan bir melodinin peşindeyim. Bağırıyorum sana çatı kaşlarından yağmur damlayan kadın. Duy beni yada hisset haykırışlarımı. Sar cümlelerimi kendine çek. Malum bahar geldi sende açmak istiyorum bir bahar nergizi gibi.
Başlamak istiyorum hayata karşı kafa tuttuğumu zannettiğim geleceğe.
Gelir mi o günler bilmem ama gidip de
gelmeyen ya da hiç gelmeyen çok kişi olacak.
Bakakaldım sadece ardından çocukluğumun. Güllerin dikenlerine kıyamadan ellerimi kanatmasına izin verdiğim çocukluk yıllarımın. Hüznün başlığını bile okumadığım o günler.
Oysa şimdi yüzlerce hüzün başlığının içindeki onlarca acı satırları zihnimin tenha yerinde bekletmiş bulunmaktayım. 
Belki gözyaşlarımla çıkar içimden bu biriken hüzünler. Papatyalardan takı yapıp annemizi mutlu eden bir çocukken şimdilerde papatyayı seviyor sevmiyor bahaneleriyle koparıp duruyoruz. 
Yağmur gibi bir nefesin var dediğim insan şimdi anladın mı benim kim olduğumu. Ben renkleri gülüşüm de gökkuşağı misali saklayan bir gün batımıyım. Sense gözlerimi kapatan bulut.
Yağmurun küsüp barışıp,yağıp yağıp satırların içine baş harfine bile yazmayan bir bulut.
Gün batımını seyretmeyeli kaç zaman oldu bilemem ama bu aralar hiç bakmıyorum takvimlere. 
Bakamaz oldum şarkı listeme, içemez oldum en sevdiğim şarkı şarabını.
Şarabımın etiketinde saklıydın sen. Öylece öleceğim günü bekleyen boş mezarım gibi.
Gidiyorum şimdi gün batımına doğru. Gün batmadan dönseydin bari. 
                                                                  Mehmet Hayri Yıldırım