Galiba Büyüdük

Bir zamanlar gözlerim pencere aralığından hayata bakmaya alışkındı.
Büyüdüm, oysa sonradan anladım insanların hayata karşı neden kin beslediğini.
Etrafına bak bir. Kimi görüyorsun,kim gerçekten mutlu,kim kaç kez gözyaşı dökmüştür.
Yada kim ayna karşısında gülümsüyor en içten duygularıyla.Zamanla erimeye ihtiyacın varmış gibi bir his oluşur içinde. Eriyip eriyip yok olmak istersin. Zaten böyle bir histen sonra bedenin sağlam olsa da ruhun çoktan erimeye başlamıştır. Çare bulamazsın.Yazarsın içindekilerini.Onlarca sayfa dolu derdin olduğunu fark edersin. Her gün yeni bir sayfa yazarsın.
Yeni bir sayfa, yeni bir dert
ve yeni bir senaryoyla karşı karşıya kalırsın.
Büyüdüm dersin,büyüdüm.
Büyümek ne de kötüymüş.Küçük olsaydım,ellerim kalem tutmasaydı da kimsenin beni anlamadığı bir dilde ağlasaydım yine öylece. Küçük olsaydım,gözlerim kızarmasaydı çocukluğumun en çekingen günlerindeki gibi.
Ama ben büyüdüm.Umutsuzca,çaresizce.Sessizce..
                                          Mehmet Hayri YILDIRIM