Biri Kel Tren Dedi

  

Kocaman gözleri yok ama minik gözleriyle bakarlar dünyaya. Masum bakışlarında gizlerler söyleyemedikleri kelimeleri.

Onlar bizim çocukluğumuzun çocukları.

Çocuklardan bahsediyorum.

Minik elleriyle ardımızdan el sallamalar,eve geliyorum deyince erken kel demeler. 

Çocukluk denilen bir süreç var iyiki. 

Kel tren ne alaka diyeceksiniz? 

Geçen yıl kayseriye gitmiştim tren değil tramvay bekliyordum. Yanımda annesinin elinden tutan tatlı mı tatlı bir kız çocuğu duruyordu. Belliki heyecanlıydı bişey bekliyordu.

 10 dk sonra...

Tramvay geliyordu ve ben binip gidecektim. Fakat bir ses ilişti kulağıma "kel tren kel.. :) "

Allahım bu ses neyin nesiydi o nasıl tatlı sesti. 

Annesi gülüyordu galiba o da şaşırmıştı. 

Sonra bişey demeden bindim ve gittim.

Kendi kendime güldüm durdum.

Kel tren kel deyip duruyordum.

Gülüşleri güzel çocuk sen benim çocukluğumsun.

Sende hayat yeni başlıyor. Hepimizde hayat hergün yeni başlıyor. Ama zaman öyle çabuk geçiyorki anlam vermeden çocukluğuna büyüyorsun.

Hayata alışmaya çalışırken yaşlanıp toprakla son buluyorsun.

Keşke çocuk kalsaydım demeden yaşlanmaz insan. Keşke çocuk kalsaydım dediğinde büyümüşsündür. 

Ve sen çocuk hep çocuk kal.

Büyümeyi merak etme. 

Gel tren gel demesende olur.

Tüm çocukları sevelim onlar bizim çocukluğumuzun ta kendisi. 

             Mehmet Hayri  Yıldırım