Şiirden Parmaklık

Uzaktan sevdim seni ben karanlığın doğmasını beklemediğim bir mevsimde. Yaralarımız vardı ikimizinde sen anılarını düşünürken ben senin geleceğimde olmayacağın günlerin acılarını düşünüyordum. Tutuklu bir aşk aradın sen hep. Ve öylece kaybettik birbirimizi. Şiirlerimdende memnun değildin zaten.
Şiirden duvarlar ördüm anılarımızın
arasına. Unutmuştum seni çoktan bir köşesini kibritle yaktığım resmin olmasaydı.
Ve biliyormusun sigara dumanı gözlerimi yakmıyor artık. Alıştım ben sessizliğe sigaraya rakıya
Ve şiir yazmaya.
Ama unutamadım seni her ne kadar yokluğuna alışsamda.
Parmaklıklar ardından yazıyorum bu satırları.
Şiirden oluşmuş parmaklıklar ardından.
Ve biliyormusun müebbet bir halde seve seve kendi isteğimle burada yaşamaya devam edeceğim.
Tek suçlusu sensin.
Sen mutlumusun şimdi. Gökkuşağının rengini unuttum hayallerim kadar renkli değillerdi. Lakin ben şiirlerimde boğulur bir haldeyim.
Gelmezsin artık biliyorum. Gözlerine sürme niyetine parmaklarımı sürerdin. Gözlerindeki o parmaklar artık kalemin mürekkebine bulanmış bir halde.
Sokaklarım firari bir masalı andırıyor. Havada uçuşan hayallerim yok artık. Yerlerdec ezilip geçilen senin için yazdığım şiirler var.
         Hoşçakal sevgili
              Mehmet Hayri Yıldırım