Tenekeden Şarkı Yaptım Sana

Çocuktum haklısın ama şarkılar yazabilirdim senin için kalemi tutamayan parmaklarımla hemde.

Beni bırak kendim olayım,özgür kalayım biraz sana yazarken şu satırlarımı.

Çocuktum radyodan duyduğum cızırtıdan ilham alıp mırıldandığım şarkılar vardı.

Evet ama çocuktum.

Takıntılı cümleler
biriktirdiğim avucumun içiyle vurduğum tenekeden enstruman yapmıştım kendime.

Acırdı tenim dilimden dökülen karşılıksız kelimelerle birlikte enstruman dediğim tenekeye vururken.

Nerden bilirdim hayatın zamanla canımı acıtacağını çocukluğumdaki gibi.

Şimdi ise yürüyorum uçurumun kıyısından ağrı sızı içinde her gece yarısı. Hüzün torbası taşıyorum omuzlarımda. Ağır geliyor bana taşıyamıyorum artık. 

Çocuktum ama şarkılar söylüyordum ben sana. Uçsuz bucaksız bir şiir demetiydi gökyüzüne haykırdıklarım.

Gökyüzüde ağlamaktan usandı artık.Ben söyledim gökyüzü ağladı ve hep ağladı.

Yarama merhem ol diyordum çocukken sana. Merhem olan sesinmiş şimdilerde anladım. 
Sesini duymayınca ağrırdı avucumun içi.

Evet çocuktum ama şarkılar mırıldandım tenekemden çıkan patırtıyla.

Çünkü çocuktum hayallerim yoktu yıkılacak,üzüleceğim bir geçmişim yoktu ve enstruman alacak param yoktu.

Büyüdüm sandım ama hala çocukluğumu yazıyorum buraya büyümemişim gibi.

Şarkılarımı yaşamadığım çocukluğumda öldürdüm.

Sana şarkılar yaptım ben çocukluğun verdiği sevinçle. Sen dinlemedin gökyüzü dinledi.

Gökyüzü dinledi ve ağlamaktan bıktı artık.

Kolay olmayacak ama çocuktum ve şimdi büyüdüm tenekeden bir şarkı bile yapamıyorum.

                                                                    Mehmet Hayri Yıldırım